Het kalkgraslanddikkopje (zelf vind ik Pimperneldikkopje veel mooier en dit vlindertjes zit nu eenmaal heel vaak op Kleine Pimpernel) is toch wel een klassieke soort van de kalkgraslanden (tja). In Belgie een zeldzame soort, die ik niet elk jaar zie heb op de vaste plekken met een relatief groot aantal individuen. Er bestaan duizenden foto's van dit vlindertje en heb dus geprobeerd een eigen invulling te geven en hier ook dus wat meer risico's genomen rond de composities.
Dit mooie (mooiste) dikkopje is in België uitgestorven. In Nederland zijn er in het zuiden nog een aantal vliegplaatsen. De onopvallende bovenkant staat in schril contrast met de mooie onderkant. Dit vlindertje kom je maar zelden tegen: ook op wandelingen in de Alpen duikt het maar af en toe op. Het exemplaar dat ik in Nederland fotografeerde, zag ik toevallig opvliegen om dan weer telkens tussen de graspollen op de uitkijk te gaan zitten: moeilijk om een goede foto te maken en de onderkant in beeld te brengen.
De Bonte Dikkopjes zijn de macho's onder ons: enfin. Wat ze wel vaak doen, is op een uitkijkpost, alles onder controle houden. Een aantal van de foto's zijn genomen in een oude steengroeve die ik nog maar pas ontdekt heb. De witte achtergrond is het gruis van de weg naar de groeve. Weinig foto's op de site zijn genomen bij uitbundig daglicht. Dit zijn een aantal uitzonderingen.
Bruin dikkopje dat net wakker geworden is en zijn vleugels stilletjesaan probeert op te warmen aan de eerste zonnestralen. Zelf vind ik dit dikkopje een moeilijk te fotograferen verhaal. Altijd driftig heen en weer vliegend, slaapt ook rond een stengel... (zelf heb ik dat nog niet gezien in de vrije natuur - waarschijnlijk omdat het dan zo ongelooflijk goed gecamoufleerd moet zijn.. ),...: best een intrigerend diertje.
Persoonlijk vind ik dit een van mijn mooiste foto's. Deze Kommavlinder is best een zenuwpees, maar toch op groot formaat in beeld, met een mooie paarse beemdkroon- of duifkruidbloem, die dan zelf ook nog eens gezwind uit de hoek komt. Lepena, een gehucht in het Triglav Nationaal park is daarboven een van mijn favoriete plekken. Ik zou het niet verder mogen zeggen.
Groot dikkopje is onmiskenbaar: het grotere dikkopwerk. De vlekjes zijn minder uitgesproken dan de Kommavlinder, maar ze zijn aanwezig. Deze foto is genomen in de late ochtend, zonlicht was al fel, maar toch geeft dit harde zonlicht geen probleem. Het vlindertje vloog een aantal maal op en ging telkens op ongeveer dezelfde plaats zitten: een buitenkans.
De onderkant van de knotsen van dit dikkopje zijn zwart. Tja. In de praktijk zijn deze dikkopjes moeilijker op soortnaam te brengen dan met deze foto. Energiek en toch wel heel mimiem qua grootte, moet je wachten tot ze rustig zitten.. ook de zwarte vleugelrand die wat meer diffuus is ten op zichte van het Geelsprietdikkopje kan helpen.
Geelsprietdikkopje, alhoewel de naam duidelijk is, is determinatie niet altijd evident. Dit exemplaar laat duidelijk zien dat de onderkant van zijn antennes wel degelijk geel is.. het vraagt wat puzzelwerk om dit telkens uit te maken. De aflijning op de bovenvleugels is ook een goed kenmerk om het van het Zwartsprietdikkopje te onder scheiden. Dringend nog wat foto's maken van beide soorten.
Het linkse dikkopje is het Westelijk Spikkeldikkopje. Ik had de dag voordieen een wandeling gemaakt in de Franse Alpen ( Queyras-streek) en was langs een plek gekomen rond een klein riviertje waar heel wat vlinders rondvlogen. De volgende ochtend in alle vroegte naar dezelfde plek gegaan en dit is het resultaat: Twee mooie dikkopjes op een uitgebloeide ratelaar.
Rood Spikkeldikkopje (rechts, evident natuurlijk) had ik voor deze foto nog nooit gezien.. en daardoor had ik toch wel wat moeite om dit juist te determineren. Het lijkt wat op het Kalkgraslanddikkopje en het staat in een aantal gidsen toch niet zo mooi afgebeeld. Gelukkig zijn er nog andere sites op internet waar je verder een aantal zaken kan aftoetsen.
De Aardbeivlinder, een dikkopvlindertje dat met wat geduld aardig te fotograferen valt. Het vliegt altijd wel wat heen en weer, maar het zit soms ook wel eens even stil. Werken aan de compositie is dan de volgende stap. En windvrije plaats (een aantal van deze foto's nam ik in een oude groeve) laat je dan toe hier wat meer tijd voor te nemen. Ook de periode als de zon opkomt en de eerste zonnestralen de vlinder beschijnen,is een ideaal moment.
Het Aostadal, laat Augustus, zicht op de Gran Paradiso-top, langs de rivier in Valnontey... de foto roept wat discussies op: vlindertje te klein, het gras wat te helder op de achtergrond. Zelf vind ik het een geslaagde foto omdat het zwarte oog van dit minuscule insectje, je toch even aankijkt (weliswaar met wat fantasie) en hierdoor een zekere achterdocht toont.. maar vooral beheerst te kennen geeft dat hij op zijn territorium gesteld is. Met de Gran Paradiso als decor, zou ik net hetzelfde doen.