Kleine apollovlinders zijn net een tikkeltje anders dan hun grote broers: de rode vlekjes bovenaan de bovenvleugels zijn onmiskenbaar. Zelf heb ik de indruk dat ze meer dan de Apollovlinder gehecht zijn aan klaterende bergriviertjes. Althans als ik ze wil fotograferen, is het altijd wel oppassen voor natte voeten. Ik zoek het nog wel eens op of dat klopt. Deze foto is genomen met een kleine compacttoestel en ik was aangenaam verrast over het resultaat.

Saint-Veran is het hoogste dorpje in Europa. Vlinders vlogen op en aan. Sprinkhanen waren alom aanwezig. De Apollovlinders waren eind augustus op het einde van hun Latijn. Toch nog een mooi exemplaar weten te strikken. Vroeg opgestaan en een fikse wandeling vooraleer ik bij hun biotoop kon komen.

Het fotograferen van deze soort had best wat aarde aan de dijk: ze vliegen nog op één of twee plekken op het Europese vasteland in het binnenland van Oost-Griekenland. Na wat opzoekwerk had ik de plek gevonden en was het hopen dat ze vlogen. Dit was het geval en ze waren zelfs honkvast. Agressieve honden, een riviertje dat zo glad was dat ik bijna al mijn fotografiemateriaal zag verdwijnen in het kolkende water en restanten van een gevaarlijke mijnsite: soms wordt het niet gekker om een foto te maken.